-
مناسبتها، وقایع و اعمال ماه محرم - مناسبتها، وقایع و اعمال ماه صفر
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه ربیع الأول
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه ربیع الثانی
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه جمادی الأول
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه جمادی الثانی
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه رجب
- سایت قرآنی تنـــــزیل
- سایت مقام معظم رهبری
- سایت آیت الله مکارم شیرازی
- سایت آیت الله نوری همدانی
- سایت آیت الله فاضل لنکرانی
- سایت آیت الله سیستانی
بازدید امروز : 11314
مناجات ماه رمضانی و روضه سیدالشهدا علیه السلام
از قــافــلـۀ عـشـق مـرا جــا نـگـذاریـد در مـوج بــلا یـکّـه و تـنـهـا نـگـذاریـد مـا را به شـهــیـدان بـرسـانـیـد دوبـاره بـر مـوج دلـم حـسـرت دریـا نـگـذارید ماهِ سحر و ذکر و ابوحمزه و توبه است در مـاه خــدا، دل سـرِ دنـیـا نـگـذاریـد هـنگامۀ توبه است، غـنیـمت شمریـدش هی تـوبـه از امـروز به فـردا نگـذارید غیر از در این خـانه کجـا روی بیاریم ما را به کـسی غـیـر عـلـی وا نگـذارید خـوب است سـر سـفـرۀ افـطار بـه یـادِ لـب هـای حـسـیـن آب گـوارا نـگـذارید این حرف، خودش روضۀ گودال حسین است ایـنـقـدر نـمـک بر دل زهـرا نـگـذارید آهسته تر ای لشکریان، فاطمه اینجاست اینگـونه روی حـنـجـره اش پا نگـذارید
: امتیاز
|
 |
 |
رباعی های مناجاتی ماه مبارک رمضان
بـوی مـلـکـوت، بـوی عـرفـان آمد گلبانگ خوش رحیم و رحـمان آمد گل عطر فرشته منتشر شد در خاک ای دل شـدگـان! بـهــار قــرآن آمـد ***************** مـاه رمضان و شـوق شب بیـداری از بودنِ بی تو، هر نَـفـس بیـزاری تنگ است دلم برای «یارب! العفو» تـنـگ است خـدا دلـم برایـت، آری ***************** آمد رمضان، مُفـسّرِ «احسان» باش هـمـسایـۀ غـربـت تـهـیـدستـان باش در شهـر بساط عـشق را برپـا کـن در فـکـر دل شکـستـۀ انـسان بـاش ***************** آمد رمضان، هَلا! ز عـادت برخیز گـل کـرد سپـیـدۀ سـعـادت، برخـیز همپای سحـر، به سمت بیداری رو ای بندۀ تن! ز خواب غفلت برخیـز ***************** آمد رمضان و سفره‌ها رنگـیـن تـر دنیـا به مـذاق مـا و من شیـرین تـر از کـوچـه صـدای سـائـلـی مـی‌آیـد انگار شدست گوش‌مان سنگین تر! ***************** یک ماه اگرچه آب و نان شد تعطیل بر سفره، ضیافت دهان شد تعـطیل تـعـطـیـل نـشـد بـسـاط دنــیـا داری هر چند که دکۀ جهان شد تعـطیـل! ***************** درمکتب روزه، روی من پا بگذار بر جـلـوه فـروشی بـدن، پـا بگـذار از خواهش َنفس خود بزن بیرون تو بر فـرصت اهـرمن شدن پا بگـذار ***************** هرچند که روزه معرفت آواز است آیینۀ فطرت است و انسان ساز است شک نیست، فقط ریاضتی جسمانی ست وقتی که دهان نفسِ انسان باز است ***************** آمد رمضان و دست بابا خالی ست از شادی روزه، قلب سارا خالی ست شـرم ست نصیب سـفـرۀ مـا، زیرا افطار و سحر، ز نان و خرما خالی ست! ***************** ای کاش به راز عشق پی می‌بردیم در بندگی خـدا، مَحَـک می‌خوردیم مـاه رمـضـان به شـیـوۀ حـیـدر مـا انـدوه دلِ گـرسـنـه را می‌خـوردیـم! ***************** ما شـیـعـۀ حـیـدریم و غـافـل از او بر سـیـرۀ دیـگـریـم و غـافـل از او دنــیــا نَـسَـبـیـم و عـافـیـت آبــادیـم بـا نَـفـس بـرادریـم و غـافـل از او! ***************** حال دل خویش را کـمی بهـتـر کن ماه رمضان، به نان و خرما سر کن با غربت سـفـره‌های خـالی بنـشیـن افطار و سحر، به شیوۀ حـیـدر کن ***************** ماه رمضان، شروع « حّوِل حال » ست روی دل مـا، تـبـسّـمی از بـال ست هـمـبـال فـرشته‌ها شدن آسـان ست در ماه خدا، که سیب شیطان کال ست ***************** در فصل سحـر نشسته‌ام، خوشحالم از ظلمت تن گـسسته‌ام، خـوشحـالم آمـد رمـضـان و هـمـنـشـیـن نـورم از فـتـنـۀ َنفـس رستـه‌ام، خوشحـالم ***************** بی‌روی تو، ماه رمضانم ...؟ هرگز وارستگی از هر دو جهانم...؟ هرگز بــی‌جــلــوۀ آفــتــاب روی مــاهـت یک روز به روزه می‌توانم؟ هرگز! ***************** ماه رمضان، فروغ یک آغاز ست در آبـی آســمــان، پَـرِ پــرواز ست درهای زمین به روی شیطان بسته ست درهـای بـهـشـت، بازِ بـازِ باز ست ***************** آمـد رمـضـان و آســمـان آبـی شـد شب‌های زمین، دوباره مهـتابی شد هستی، به نماز عاشقی قامت بست عـالَـم، غـزل خـجـسـتـۀ نـابـی شـد ***************** مـاه رمـضـان و بـنـدگی یعـنی این آیـیـنـگـی و پـرنـدگـی، یـعـنـی این افطار و سحر کلاس آدم سازی ست برنامه و سبک زنـدگـی، یعنی این ***************** در پـرتـو روزه، بیکـران را دیدیم تـصویـر حـیـات جـاودان را دیـدیم از پـیـلـۀ تن چو سر بـرون آوردیم از روزن روزه، آسـمـان را دیـدیم ***************** بر مرکب روزه، تا فـراسو رفـتـیم با بـار گـنـاه، «رَبَّـنـا» گو رفـتـیـم در لـیــلـۀ قــدر، روسـیـاه و تـائـب سمت مـلـکـوت رحـمـت او رفـتـیم ***************** آمد رمـضـان و حـال خـوبـی دارم سـرسـبـزم و اعـتـدال خـوبـی دارم پـرواز، پــرنـده، بـال و پَـر، آزادی من مـطـمـئـنـم، خـیـال خـوبی دارم ***************** ماه رمضان، شوق سبکباری را ... از لـذّت نَـفسِ فـتـنه، بیزاری را... ای حضرت عشق! قسمت روحم کن شب‌هـای قـشـنگ قـدر، بیـداری را
: امتیاز
|
 |
|
مناجات رمضانی و توسل به سیدالشهدا
قسم به خون شهیدان به کربلا به حسین خـدا به حـشـر ببخـشد گناه ما به حسین طـلـوع مـاه مـبـارک مـبـارکـش بـاشـد کسیکه روزۀ خود سازد ابتدا به حسین خـوشـا به روزۀ مـقـبـول روزه دارانی که ابتدا به حسین است و انتها به حسین اجابت ار طلبی بر دعای خویش بخوان به هر دعا که توانی خدای را به حسین سـلام باد بر آن روزه دار تـشـنـه لـبـی که آب نوشد و گوید سـلام ما به حسین شروع و آخر این ماه با زیـارت اوست چه عزت است که داده است کبریا به حسین زیـارتـش سـه شـب قــدر؛ لــذتــی دارد شب علی است ولی باید الـتجا به حسین خـدای عـالـمـیـان مـی دهـد جـوابـش را دهد سلام هر آنکس ز هر کجا به حسین نـمـا روایـت ابـن شـبـیـب را تـفـسـیــر زاشک صبح و شب حضرت رضا به حسین سه روز اگر تن او بود بر زمین؛ داده است فـضلیت سه شب قـدر را خدا به حسین تو ای خدای حسین و علی در این رمضان قبول کن همه طاعات شیعه را به حسین «مؤیّـد » از در این خانـه رو نـگـرداند قسم به خون شهیدان به کربلا به حسین
: امتیاز
|
 |
|
ذکر زمزمه ای مناجات با خدا
من غرق جرم و عصیانم؛ تو قدیمَ الاحسانی ای خـالـق بـنـده نـواز؛ درد مـرا درمـانـی آمـدم بـا؛ روســیــاهـی یــا الــهـی؛ یــا الـهــی یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی ***************************************************** تـا اوج فــلـک رســیــده؛ آه دل پُــر دردم جـز نا فـرمـانی یا الله؛ کار دیگـر نکـردم عمرم سر شد؛ در تباهی یــا الــهـی؛ یــا الـهــی یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی ***************************************************** پشت پا بر پیمان خوش؛ عهدی زدم واویلا تیری به قلب حضرت؛ مهدی زدم واویلا با هر جرم و؛ هر گناهی یــا الــهـی؛ یــا الـهــی یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی ***************************************************** ای در بی قـراری های؛ دل یـاد تو قـرارم جـز در کـاشـانـۀ تـو؛ جـای دیـگـر نـدارم بـی پـنـاهان؛ را پنـاهی یــا الــهـی؛ یــا الـهــی یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی ***************************************************** تو اَحـکـم الحـاکـمینی؛ تو غـفّـارُ الـذّنوبی تو اسمَع و السّامعـیـنی؛ تو ستّارُ العُـیـوبی من هستم و؛ این گمراهی یــا الــهـی؛ یــا الـهــی یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی ***************************************************** اِغـفِـر ذُنـوبـی یـا الله؛ قَـسَـمَت دهـم تو را به حقّ آن آقـایی که؛ عـاشورا تک و تنهـا رو برو شد؛ با سپـاهی یــا الــهـی؛ یــا الـهــی یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی
: امتیاز
|
 |
|
ذکر زمزمه ای مناجات با خدا
آمــدم؛ ای خـــدا؛ بــر درِ تــو تـا شـوم مُـحـرم مـحـضـر تـو سائـلی وامـانده ام من بین غمها مانده ام من از شـهـیـدان خـدایـی ای خدا جامانده ام من یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی **************************************** احسان و جود و کرم عـادتُک الـهـی وَ رَبّـی من لِی غـیـرُک من کسی جز تو ندارم سر به خاکت میگذارم کـن مــرا آوارۀ خـود ای همه دار و نـدارم یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی **************************************** شده ام از گـنه خـوار و رُسـوا بـیـچـاره ام کــرده؛ حُـبّ دنـیـا یـاد تو رفـتـه ز یـادم ای حـبـیـبم ای مرادم غرق عُصیان آمدم من خود برس یا رب به دادم یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی **************************************** یـا الـهـی، یـا کـریـم و یـا رب اغـفِـر ذُنـوبـی به حـقّ زیـنـب حـقّ آن بانوی خـسته قد خـمیده، دلشکـسته شـاهــد رأس بُــریـده نـافـله خـوان نـشـسته واغریبا واغریبا؛ واغریبا واغریبا؛ واغریبا واغریبا؛ واغریبا واغریبا
: امتیاز
|
 |
|
ذکر زمزمه ای مناجات با خدا
مهربانی تو خدا؛ از تو جدا؛ شدم منِ عاصی زندانیِ گُنَه و؛ جُرم و خطا؛ شدم منِ عاصی عـبـد سر افـکـنـده مـنـم از گـنـه شـرمـنـده مـنـم لیکن از لطف و کرمت ای خــدا آکــنــده مــنــم گـذشتـه از حَـد شد؛ گـنـاه من اَلـعَـفـو ولی خـجـل هـستم؛ خـدایِ من اَلـعَـفـو گشته از دیدۀ دل؛ اشک خجالت روان خون کردم با گـنهـم؛ قـلب امام زمـان شکسته قلب و رو سیهم؛ ببین که من گم کرده رَهَم؛ رَهی نشانم ده بـده بـه راه خـود مَـدَدَم؛ بـرای تـرک فـعـل بـدم؛ خـودت تـوانـم ده ************************************ مهربان کن تو نظر؛ بر من و بر خرابیِ حالم آمـدم تـوبـه کـنـم؛ از گـنه و؛ بـدی اعـمـالم گــرچـه آلـــوده شــده ام مـن مُـحـبّ فـاطـمــه ام بـوده ام بـی مــایـه ولـی غرق شور و زمـزمه ام اگـر چـه نـزد تـو؛ هـمـیـشه رُسـوایـم فــدایــی عـشــقِ؛ عــلـی و زهــرایــم با داغ مرثـیـه ها؛ سیـنه بُوَد پُر شـرر می کنم آه و فـغـان؛ از غم دیـوار و در به یـاد یـاسِ گـشته کـبود؛ که در مـیـان آتـش دود؛ فـدای مـولا شد گل علی و سوز و شرر؛ هجوم خصم و ضربۀ در؛ شهیده زهرا شد
: امتیاز
|
 |
|
ذکر زمزمه ای مناجات با خدا
بهار دل شده خزان،دردام و از چشام بخوان نشسته ام یه بار دیگه،پا سفرۀ ماه رمضان خــدا خــدا خــدا خــدا؛ خــدا خــدا خــدا خــدا (۲) ******************************* تو گیر و دار زندگی،عادی شده برام خطا با این همه رو سیاهی،بازم به من گفتی بیا ای خالق بنده نواز، میخوام که از تو دور نشم خیلی داره دیر میشه ها،یه کاری کن عوض بشم خــدا خــدا خــدا خــدا؛ خــدا خــدا خــدا خــدا (۲) ******************************* ببین دارم داد میزنم، گـناه منو بیچاره کرد تو صحرای هوای نفس،دل من و آواره کرد ای که تویی به هر زمان، قرار قلب بی قرار گناهان این بنده رو، رو حساب جهلش بذار خــدا خــدا خــدا خــدا؛ خــدا خــدا خــدا خــدا (۲) ******************************* به زیر بـار معصیت، قـد کـمان آمدم خـدا به محضرت یه بار دیگه، پشیمان آمدم خدا ببین پا سفرۀ دعا، اشکای این سیـنه زن و میگه میان گریه هاش،ببخش منو،ببخش منو خــدا خــدا خــدا خــدا؛ خــدا خــدا خــدا خــدا (۲) ******************************* ای خالق آلاله ها، ببر من و یه شب حـرم از در خـانۀ حسین، کجـا رو دارم که برم آی عـاشـقـا مثل شما، این هـمۀ حـرف منِ فـقـط امید ما هـمین، گـریـه و سیـنـه زدنِ خــدا خــدا خــدا خــدا؛ خــدا خــدا خــدا خــدا (۲) ******************************* مرثـیـه خـوانی کارمه، مثل تـمـام عالـمین میان گریه هی میگم،حسین حسین حسین حسین آقا شنیدم که یه روز،خون به دل شما شده میـان گـودال بـلا، سـر از تـنـت جـدا شده حسین حسین حسین حسین؛ حسین حسین حسین حسین (۲) ********************************* آقا شنیدم سرت رو، به روی نیـزه ها زدن با کعب نی حـرامی ها، بر تن بچه ها زدن بین زمین و آسمان،با اشک جاری از دو عین یه مادری ناله میزد،غریب مادر یا حسین حسین حسین حسین حسین؛ حسین حسین حسین حسین (۲)
: امتیاز
|
 |
|
مناجات با خدا
الــهــی مــنــم بــنـدۀ پُــر گـنــه ز جرم و خـطا گـشته ام روسیـه پـشـیـمـانـم و از تو شـرمـنـده ام نگر از خـجـالـت سر افـکـنده ام نــدارم بـه جـز تـو پــنــاه دگــر بـیـا کن کرم بر نـگـردان نـظـر مـرا از در لـطف خود رد مکن ره تـوبـه بر ایـن گـدا سـدّ مکـن تو سنگم مزن گرچه من عاصیم نگر امشب از دست خود شاکیم تو مُـهـر خـمـوشـی مزن بر دلم کـه از آل طاهـا سـرشـتـی گـلـم اگـرچـه بـدم عــاشـق حــیــدرم گــــدای در خـــانــۀ کــــوثـــرم تو عـذرم پـذیـر و مرا کن قبول بـه حـق عـلـی و به جـان بـتـول
: امتیاز
|
 |
|
مناجات رمضانی با خداوند کریم
سـفـره تـا بـاز شـود زود گـدا می‌آیـد مـثـل هـر بـار به دنـبـال عـطا می‌آید آمـد از عـرش نـوایی که بیـایـید همه راه گـم کـرده به دنـبـال صـدا می‌آیـد همه سرمـایۀ یک سالۀ خود باخـته ام بـنـدۀ بـاخــتــۀ بـی سـر و پـا مـی‌آیـد یک نفـر نیست بگوید که میان پاکـان این گنه کار زمین خورده کجا می‌آید آن کسی که همه جا رفته و طردش کردند تا تـعـارف بـزنـی اَش که بـیـا، می‌آید به من این کاسـۀ خـالی و تـمـنّا کردن به تـو و دست کـریـم تو؛ سـخـا می‌آید هر دلی می شکـند خـانـۀ تو می گردد دل که از غـیر تهی گشت، خـدا می‌آید وا شود گوشِ دل ما اگـر از اهل سحر بـیـنـمـان زمـزمـه هـای شـهـدا می‌آیـد هر چه خیر است درِ خانۀ زهرا باشد مـادر ما صف مـحـشـر پِـیِ ما می‌آید تا که گفتیم حسین مجلسمان ریخت بهم بـوی سیـب حـرم کـرب و بـلا می‌آید بی قرارم چه کنم من نـجـفـم دیر شده عطر زهراست ز ایـوان طـلا می‌آیـد
: امتیاز
|
 |
|
مناجات با خدا
نـفـس امّـاره مـرا اهـل خـطـا کرد خـدا غفلت از تو، چه بگویم که چه ها کرد خدا پرده انداخت میان من و تو، این "دنیا " این "عجوزه" است مرا از تو جدا کرد خدا من و این حال مناجات؟! خودم می دانم رحـمـتـت بود مـرا اهـل دعـا کرد خـدا اشـک وقـتِ سحـر و دیـدۀ آلـودۀ من؟! چشم من را چه غمی اهل بکا کرد خدا این که بخشیده شدم کار حسین است، حسین بـاز هم روضـۀ اربـاب چه ها کرد خدا پیش زینب، سر او را که روی نیزه نشاند بـدنـش را وسـط دشـت رهـا کـرد خـدا
: امتیاز
|
 |
|
مناجات رمضانی
سـفـره آمـاده، سـر سـفـره گــدا آمـاده کــرم آمـاده؛ مـن آمـاده؛ خــدا آمــاده این کرم خانه دو ماه است تدارک دیده قـبـل مهمان همه جا هست غـذا آماده اینکه اینجائیم از لطف خود اوست نه من او نـخـواهـد، نـشـوم بـهـر دعـا آمـاده گـر خـدا رحـم نـیـارد بـه مـن آلــوده نـفـس من هـست به انجـام خطا آماده دل بیمار محال است به درمان نرسد مـطـب آمــاده؛ دل آمــاده؛ دوا آمــاده بی پر و بال به پرواز رسیدن شدنی است بـسکـه در مـاه خـدا هست هـوا آماده تـوبـه بی ذکر عـلی نیست میسّر؛ ولله ذکـر حـیـدر بـکـنـد قـلـب مـرا آمـاده عجـبـی نیست ببـیـنم در این ماه علی بـیـشـتـر از هـمگان فـاطـمـه را آماده طلب کعبه در این ماه طواف یار است پس چه بـهـتـر که بود کـربـبـلا آماده وقت یـاری گـل فـاطـمـه فردای فرج کـاش بـاشـیـم کــنــار شــهــدا آمـــاده
: امتیاز
|
 |
|
مناجات ماه رمضانی با خداوند کریم
رمـضـان آمـد و آهـستـه صدا كرد مرا مـسـتـعـد سـفـــر شـهـر خـدا كـرد مـرا از گـلستـان كـرم طُرفه نـسيـمي بـوزيد كه سراپای پُر از عطر و صفا كرد مرا فـيض روح‌القـدسم كرد رها از ظلمات هـمـرهـي تا به لـب آب بـقـا كـرد مـرا من نبودم بجز از جاهل گم كرده رهي لايـق مكـتـب فـخـر الـنجـبـا كـرد مــرا در شگـفتم ز كرامات و خـطا پـوشي او من خطا كردم و او مهر و وفا كرد مرا دست از دامـن اين پـيك مبـارك نـكـشم كه به مهـمـاني آن دوست نـدا كرد مرا زين دعاهاست كه با اين همه بي‌برگي و ضعف در گلـستان ادب نـغـمه ســرا كـرد مرا هر سر مويـم اگـر شكر كـند تـا به ابـد كم بُوَد زين همه فيضي كه عطا كرد مرا
: امتیاز
|
 |
|
مناجات رمضانی با امام زمان عجل الله تعالی فرجه
بیش از این کاش با خدا باشیم بـیـش از این با تو آشنـا باشیم می شود عـاشق تو؛ اهلِ سحـر بـایـد اهـل شب و دعـا بـاشیـم ای خوش آن قدر که کنار شما تـا سـحـر مـست ربّـنـا بـاشیـم تو مـی آیـی اگـر که از تـهِ دل ما بـخـواهـیـم بـا شـمـا بـاشیـم حسرت چشم های مانده به راه عصر جـمعه بگـو کجا باشیم؟ در کــنــار تــو مـی شــود آیـا یک شب جمعه کربلا باشیم!؟ کـربـلا بـا تـو کـاش گــریــانِ تـن از هـم جـدا جــدا بـاشــیـم روضـۀ اکـبـر است پس بـایـد بـاز در فـکـر یک عـبـا باشیم
: امتیاز
|
 |
|
مناجات با خدا
می‌کنم از تو فـرار اما صدایـم می‌کنی مـن غریـبـم با تـو اما آشـنـایـم می‌کنی مهربانتر هستی از مـادر برای بنده ات اشتباه است این هراس اینکه رهایم می‌کنی می گریزم از تو تنها سوی دامان خودت(1) بس که از فضل زیاد خود عطایم می‌کنی گرچـه رسـوای تمام عالـمـم اما تو باز چشم پوشی بر همه جرم و خطایم می‌کنی بس که کردم معصیت جنس دلم از سنگ شد با شبی العـفـو گـفـتن، پُر بهایم می‌کنی از دروغ و غیبت و تهمت زبان بیمار شد لایـق داروی ذکـر یا رضـایـم می‌کـنی غرق گنداب گنه، در ناامیدی غوطه ور غرق در خوفم تو جاری در رجایم می‌کنی تو کریم دائم الـفـضلی گـناهم را ببخش گرچه من کردم جفا، اما عطایم می‌کنی از دلم عشق حسین بن عـلی لبـریز شد لطف داری راهی کرب وبلایم می‌کنی
: امتیاز
|
 |
|
مناجات استقبال از ماه مبارک رمضان
کم کم بساط عـشق و وفـا پهن می شود سفره به سفره نور و صفا پهن می شود شعـبـان گـذشته و رمـضان آمده ز راه زیـبـاتـریـن بـهـار شـمـا پهـن می شـود مـاهـی که اسـتجـابت و رحمت زیادتر در آسـمـان سـبـز دعــا پـهـن مـی شـود جـایـی که سـفـره های کرم خـانۀ حسن در نـیـمـه های مـاه خـدا پـهـن می شود ماهی که تا سحر به گل اشک و الـتجا سجاده های خوف و رجا پهـن می شود شب های قدر اوج نزولات رحمت است هر گوشه ای که دست گدا پهن می شود لب تشنگان به روضۀ شش ماهه می رسند بـه بـه؛ برات کرب و بلا پهن می شود این کشور عزیز ولی نعمتش رضاست پس رزق ما به دست رضا پهن می شود
: امتیاز
|
 |
|
مناجات ماه رمضانی با خداوند کریم
تا دلـم بر جـانب میـخـانـه ات آورده رو هر ذلالِ اشک می سازد گناهم شست و شو بر سر سفره گدا را هم پذیرفتی ز لطف این ضیافت خانه از حُبِ علی دارد سبو در که وا شد، هرکه آمد را پناهش داده ای بهتر از اینجا ندیدم هرچه کردم جستجو ما به این درگاه محتاجیم و مشتاقیم و بس با رجا و خـوف نزدت پـروراندیم آبـرو از گناهانم به هرکس من بگویم می رود پیش تو از زشـتـی افـعـال دارم گـفـتـگو تشنگیِّ روزه پروازی به سوی کربلاست یادِ مشک و علقمه، با ناله و ... یاد عمو وقتِ افطارم به لب ذکرحسین جان بهتراست باهمین روضه به گریه میتوان سازم وضو: حنجر و دشنه به آن حلقومِ تشنه نارواست بعد از این بر جسم او صد نیزه می آید فرو
: امتیاز
|
 |
|
مناجات ماه رمضانی با خداوند کریم
غصه دارم که چرا سوز دعا نیست مرا رمـضـان آمـده و حـال بـکـا نیست مرا روزگـاری به هـوای همه کس بال زدم پـر پـرواز بـه درگـاه شـمـا نـیـست مرا معصیت عادت من گشته و حالم خوش نیست لـذّتـی در سـحـر نـافـلـه هـا نـیـست مرا من از این تیـرگی باطن خود دلـگـیـرم روشنی بخش دل و دیده چرا نیست مرا؟ دست من خـالی و هر بار تظاهر کردم کوله باری به جز از کبر و ریا نیست مرا چـه کـنـم تـا کـه جـوابــم نـکـنـی یـا الله بـارالـهـا به گـمـانـم که بنا نیست مرا... بـه حـسـیـن تو قـسـم قـافـیه را باخـته ام اقـتـدایـی بـه طـریـق شـهـدا نیست مـرا روزی ام کن سحری گوشۀ بین الحرمین هـوسـی جـز سـفـر کـربـبـلا نیست مرا
: امتیاز
|
 |
|
مناجات رمضانی و روضۀ حضرت عباس علیه السلام
هر زمان افطار خود با آب که وا می‌کنم دیـده‌هـایـم را فقط از اشک دریـا می‌کنم عـلت بـیـچـاره گی ام را خودم فهـمیـده‌ام کم سحرها با خدای خویش نجـوا می‌کنم آن قدر بیچاره هستم می‌نشینم روز و شب در گـنـاه افـتـادن خود را تـمـاشا می‌کنم جـای ایـن کـه مـایـۀ آرامـش آقــا شــوم با معاصی خـون به قـلب زار آقا می‌کنم هی گناه و توبه و هی پشت هم شرمندگی با خودم دارم چرا این قدر بد تا می‌کنم؟! این چنین باشد برایم مرگ خیلی بهتر است من که می‌دانم خودم را خوار و رسوا می‌کنم با تمام رو سیاهی تا که می‌گویم حـسین در دل تو باز هم من خویش را جا می‌کنم آب می‌بینم نمی‌نـوشم، لـبـم می‌سـوزد و بـیـشـتـر یـاد لب عـطـشـان سقـا می‌کـنم یاد آن لحظه که هی می‌گفت مشکم واجب است! مشک را من می‌رسانم، کار خود را می‌کنم تیرها را با دل و جانم به جسمم می‌خرم تا که خود را لایق دیـدار زهـرا می‌کنم با لب تشنه به روی هستی خود پا گذاشت عاقبت سر را به روی دامن زهرا گذاشت
: امتیاز
|
 |
|
مناجات و استقبال از ماه رمضان
رو نـدارم که به این خـانه بیـارند مرا بـا مـنـاجـات مـگـر که بـکـشـانند مرا یــازده مـاه فـراری شـدنـم می ارزیـد تا در این مـاه سـر سُـفـره نـشانند مرا چون غباری به سر دامنـتان بنـشسـتم کـرمـی کن که مـعـاصی نتکـانند مرا آمدم توبه کنم بسکه سرم خورده به سنگ پـس بـگـو پـای بـرهـنـه نـدوانـند مرا من بیچاره که از فیض رجب جا ماندم چه کـنم تا که به یـاران برسـانند مرا؟ رو سیاهـم تو که احـوال مرا می دانی وای اگـر از در این خـانـه برانند مرا راه بخشیده شدن در مه غفران این است از غـلامـان حـسیـن تو بخـوانـند مـرا
: امتیاز
|
 |
|
مناجات و استقبال از ماه رمضان
رسید مژده كه سر زد هـلال ماه صیام مـه دعــا و نـیـایـش مـه درود و ســلام دهـیــد مــژده تــمــام گــنــاه كــاران را كه حكم عـفـو شده از سوی خـدا اعـلام مـه نـمـاز و مـه روزه؛ مـاه اسـتـغـفـار مهی كه پُر بود از لطف خاص و رحمت عام مباد مـاه خـدا بر تو بـگـذرد ای دوست که بهـر خود ندهی كار مـثـبـتـی انجـام شقی ست آنكه خـداونـدگـار حیّ غـفـور ورا نـبـخـشـد و گـردد مـه صیـام تـمـام چه صبح ها كه نفس ها در آن بود تسبیح چه لحظه ها كه بود خواب آن ركوع و قیام به هوش باش كه تقوی نكوترین عمل است كلام ختم رسل باشد این خـجـسته پـیـام خوشا كسی كه ز افتادگان بگـیرد دست خوشا كسی كه به كـار خـدا كـنـد اقـدام حــلال بـاد وصـال خــدا بــر آن بــنــده كه بگذرد زخطا و حـذر كـنـد ز حـرام بكوش بهر نماز و دعا چه روز و چه شب بخوان كتاب خداوند را چه صبح و چه شام از آن شراب كه ساقی آن خـداوند است بگـیر در عـطـش روزه و بریز به كـام به یـاد تـشـنـگـی روز حـشر اشك بریز بـرای تـشـنـه لـب كـربـلا بـسـوز مـدام بـه یـاد حـنـجـر خـشـكـیـدۀ امـام حسیـن بنوش آب و بگو با سـرشـك دیـده سلام اگر گرسنه شدی یاد كن ز طـفل حسین كه بی غذا دل شب خفت در خرابۀ شام اگر كه دخـتر نه سـالـۀ تو روزه گرفت دم غـروب كـه از دسـت مـی دهـد آرام بسوز و اشك بر آن كودك گرسنه بریز كه جای نان به سرش سنگ ریخت ازلب بام اگر تـلاوت قـرآن دلـت ربـود از دست به قدر و كوثر و یاسین و زخرف و انعام بریز اشك بر آن لب كه شد ز چوب كبود بـیـار یـاد ز بــزم شـراب و رأس امــام برای یـوسـف زهـرا بـلـنـد گـریه كـنـید كه از گـلـوی بریده به شـیـعـه داده پیام چـو آب سـرد بـنـوشـیـد یـاد من بـاشـیـد كه تشنه كام مرا كشت خصم خون آشام بـزن ز سـوز جـگـر ناله آنچنان "میثم" که سوز و شور محرم دهی به ماه صیام
: امتیاز
|
 |
|
مناجات با خدا
با کـثـرت معاصی از سر گـذشته آبـم نه تاب دوری از تو، نه طاقت عـذابم لبـریز تر ز دریا سوزان تر از کویرم آواره تـر ز امـواج، خـالی تر از حبابم گر قـطره ام بخوانی با بحر همنـشیـنم گـر ذره ام بـخـوانی در چـشم آفـتـابـم من از تو می گریزم تو می کشی به سویت از بس که مهربانی عبدت کنی خطابم من با تو قهر کردم تو می کنی رفاقت یـالـلـعـجـب نـدانم بـیـدار یا که خـوابم اُدْعونی استجب را هم خوانده هم شنیدم نه من جـواب دادم نه تو کـنی جـوابم من بـنـدۀ بـد تو، تو آن خـدای خـوبـی کز لطف بی حسابت آسان کنی حسابم پیری زپا فکند و از دست رفت عمرم شـرمـنـده تا قـیـامت از دورۀ شـبـابـم اشـکـم روان ز دیـده آهـم درون سینه این اشک و آه کـرده مانـنـد شمع آبـم گفتم به اشک توبه شویم گناه خود را دیدم که از گـنـاهـم بـدتـر بود صوابـم میثم به عذر خواهی دارد دو هدیه با خود آه است شـاخـه گـل، اشکم بود گـلابم
: امتیاز
|